Είναι περίπου 500 στην παλαιά πόλη και δεκάδες άλλα στις νέες συνοικίες αλλά μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ο αριθμός τους έφτανε τα 1500. Πρόκειται για τα «αιωρούμενα» εικονοστάσια τα οποία βρίσκονται στις γωνίες των κτιρίων και που, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, φιλοξενούν εικόνες της Παναγίας και σπανιότερα του Χριστού ή Αγίων. Οι κάτοικοι τα ονομάζουν Madonnelle (Μαντονέλε-Παναγίτσες) και φυσικά ο σκοπός τους είναι η επίκληση στην Παναγία για την προστασία των κατοίκων της συνοικίας όπου βρίσκονται τοποθετημένα.

Η προέλευση αυτών των εικονοστασίων δείχνει να χάνεται σε μακρινές εποχές, στα χρόνια της αρχαίας Ρώμης. Τότε οι κάτοικοι συνήθιζαν να τιμούν τις Λάρες, μορφές της ρωμαϊκής μυθολογίας που ταυτίζονταν με τα προστατευτικά πνεύματα των νεκρών και επέβλεπαν την οικογένεια, την περιουσία της και τις οικονομικές δραστηριότητές της. Τις τιμούσαν λοιπόν με μικρά αγάλματα, συνήθως τοποθετημένα σε υψηλά μέρη στο σπίτι, μακρυά από το έδαφος, ή ακόμα και στην οροφή (αλλά μερικά αγάλματα βρίσκονταν επίσης σε σταυροδρόμια). Με τον ερχομό του χριστιανισμού και την καθιέρωσή του σαν επίσημη θρησκεία, σιγά-σιγά τα παγανικά είδωλα εξαφανίστηκαν και την θέση τους την πήρε η Παναγία.

Μολονότι λοιπόν η ιστορία τους είναι μακρά, τα εικονοστάσια που συναντάμε σήμερα στην παλιά πόλη σε καμία περίπτωση δεν ανάγονται πριν από τον 17° αιώνα. Αυτό γιατί εκτεθειμένα όπως ήταν στις καιρικές συνθήκες, δύσκολα επιβίωναν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Συνήθως τα παλαιότερα επισκευάζονταν ή κατασκευάζονταν ξανά εξ ολοκλήρου. Χαρακτηριστικό όλων είναι πως η δομή τους και η εικόνα που φιλοξενούν είναι προϊόν αυθεντικής λαϊκής τέχνης, καθώς φιλοτεχνήθηκαν από άγνωστους τεχνίτες των λαϊκών στρωμάτων.
Η εμφάνισή τους, το μέγεθος, οι κορνίζες, οι διακοσμήσεις διαφέρουν από το ένα στο άλλο,  ανάλογα με την εποχή που κατασκευάστηκαν. Τα πιο φανταχτερά είναι αυτά της εποχής του μπαρόκ, όπου ξεχωρίζουν ολόκληρα διακοσμητικά συμπλέγματα, με χερουβείμ, κορδέλες, ηλιαχτίδες κλπ.  Συχνά συναντάμε από κάτω γράμματα, τάματα, κεράκια, μικρές μαρμάρινες επιγραφές με τις ευχαριστίες αυτού που έλαβε την χάρη.

Η λαϊκή παράδοση έχει πάντα να διηγηθεί κάποια ιστορία για θαύματα, σωτηρίες και ιάσεις για κάθε εικόνα της Παναγίας αλλά το πιο σημαντικό συμβάν συνέβει στις 9 Ιουλίου 1796. Τότε, ίσως λόγω της επικείμενης γαλλικής επίθεσης και για 20 περίπου ημέρες, δεκάδες εικόνες άρχισαν ταυτόχρονα να κουνούν τα μάτια τους ενώ ορισμένες έκλαιγαν. Το παράξενο είναι πως υπήρχαν πολλές μαρτυρίες για το γεγονός και οι εκκλησιαστικές αρχές, ύστερα από εξετάσεις μαρτύρων και μακρόχρονα συμβούλια, προκύρηξαν το θαύμα σαν αυθεντικό – παρά τον σκεπτικισμό πολλών -, ελαττώνοντας όμως τον αριθμό των θαυματουργών εικόνων σε 26.
Οι πρώτες που κούνησαν τα μάτια τους και θεωρούνται οι πιο σημαντικές και ταυτοχρονα αυτές που λατρεύονται πιο πολύ, είναι η Madonna dell’Archetto, η Madonna della Pietà και άλλες.  Για αυτό τον λόγο κατασκευάστηκαν αρκετές άλλες εικόνες που πήραν το ίδιο όνομα και διαδόθηκαν στα σοκάκια και στις πλατείες του κέντρου.